της Βιβής Βασιλοπούλου
Το ότι ο Γιώργος Ξένος είναι ασυμβίβαστος ακούγεται στερεότυπο, αλλά δεν είναι. Το αντίθετο μάλιστα: είναι μια πραγματικότητα. Ο Γιώργος Ξένος υπήρξε ανυπάκουος. Το βιογραφικό του είναι γεμάτο Α’ τονούμενα και δονούμενα από μία εσωτερική ενέργεια και προτροπή στο ανέφικτο.
Άλφα όπως ανυπακοή, όπως ασυμβατότης με κατασκευασμένες ιδέες και τρέχοντα αιτήματα. Αμέτοχος σε υπαγορευμένα «καθώς πρέπει». Συμμέτοχος σε κάθε «απαγορευμένη» ιδέα, που υπαγορεύει τέχνη ουσιαστική και με περιεχόμενο.
Ο Γιώργος Ξένος είναι ανένταχτος σε κατηγοριοποιήσεις, ανεπηρέαστος από εμπορικές επιταγές.
Θα έγραφα και άλλα «στερητικά», αλλά φοβάμαι μήπως το διαβάσει και μου στερήσει την καλημέρα.
Γι’ αυτό προτιμώ να προσθέσω: Υπάρχουν και άλφα αθροιστικά. Ο Γ. Ξένος είναι αγωνιώδης και η ζωγραφική του ταυτότητα το ίδιο γράφει. Η υπαρξιακή ιδιότητα της δουλειάς του είναι η αγωνία του για τον άνθρωπο και το περιβάλλον.
Το μαύρο κουτί, κυρίαρχη εγκατάσταση στην καρδιά της έκθεσης, στην καρδιά της ανθρωπότητας στοχεύει, επιχειρώντας στον βυθό της ύπαρξης να ανασύρει τα μοιραία «γιατί» μιας πτώσης. Πάνω σε κατάμαυρη επιφάνεια, ο άνθρωπος αντιστέκεται κρεμασμένος στις τελευταίες άσπρες γραμμές. Γεωμετρία εν αναμονή. Όταν τα άτομα γίνονται αριθμός, ο πολιτισμός δεν μπορεί να φοράει τα γιορτινά του. Και τα λουλούδια πενθούν χωρίς χρώματα, αλλά με έντονα σχέδια. Για το μέλλον, αν τους επιτρέψουμε.
Και ο πιο ανυποψίαστος επισκέπτης της έκθεσης δεν μπορεί να φύγει χωρίς προβληματισμό.
Άλλωστε το σύνολο της δουλειάς του Γ. Ξένου είναι δουλειά ενός χεριού που σκέπτεται αδιαλείπτως και «προσεύχεται» στην τέχνη σε λειτουργία καθημερινή, μυσταγωγική, αλλά όχι «αναίμακτη».
Από μια άλλη άποψη, θα λέγαμε ότι ο Γ. Ξένος δεν ομιλεί μόνο τη ζωγραφική γλώσσα ως μητρική, αλλά και άπειρες διαλέκτους. Χωρών μακρινών, αλλά χώρων οικείων, αφού η φιλοσοφία και η τραγωδία παίζονται σε όλα τα μήκη και πλάτη της γεωγραφίας, και πάντα στην πλάτη του άτλαντα-ανθρώπου.
