της Βιβής Βασιλοπούλου
Προηγήθηκε η Ραφήνα,ακολούθησε η Ιβηρική Χερσόνησος. Οι εικόνες με τα καμένα δέντρα μας ακολουθούν συνέχεια, όσο κι αν έχουν φύγει από την τηλεόραση και τις εφημερίδες. Οι πυρκαγιές έχουν γίνει ένα αναπόφευκτο κομμάτι του καλοκαιριού.
Ενα παρακολούθημα του μεσογειακού tragique Solaire. Προθυσιασμένα δέντρα, επιλεγμένες περιοχές. Και οι θυσιασμένοι του Βιλλαίν με το ίδιο κόκκινο της φωτιάς εξωτερικεύονται. Αυτεπάγγελτη συγγένεια, καταγγέλλονται μόνο οι εμπρησμοί, οι εκδόσεις αναγγέλλονται, τα ποιήματα απαγγέλλονται.
Από τον ξένο Ζαν-Κλωντ Βιλλαίν στον Γιώργο Ξένο η διαδρομή δεν είναι ξεκούραστη ούτε αθώα, γιατί περνάει μέσα από καμένη γη.
Αυτή που έμεινε μετά τον εμπρησμό της ζωγραφικής από ξενέρωτους Νέρωνες. Ο Γιώργος Ξένος το ξέρει καλά, έτσι καθώς τάχθηκε να διασώσει τα καμένα της ίχνη από τη φθορά με μια γραφή τελετουργική, «ένθεη» έως δαιμονία, μυητική, θεραπευτική, όσο και η μουσική της και ηλεκτροφόρα για τους αμύητους. Η ιχνηλασία σ’ έναν χώρο λεηλατημένο από το Ψευδεπίγραφο δεν είναι εύκολη πορεία. Αυτά τα painting prints προέρχονται ex aηima, ex anima artis. Αλλωστε για τι άλλο ήρθαμε στη γη, παρά για ν’ αφήσουμε ίχνη;
Αναρωτιέται ο ECO, έχοντας ήδη δώσει την απάντηση. Ιδεογραμματική η γλώσσα του Γιώργου Ξένου παρέχει εικόνες από το πεδίο του αισθητού για να στείλει ένα υπερβατικό μήνυμα που δύσκολα συλλαμβάνεται γιατί δεν είναι της υφής των αντικειμένων. Είναι από το υλικό που είναι φτιαγμένα τα πιο αισιόδοξα όνειρα της ζωγραφικής, από ιδέες, ενέργεια ens Creatum, λέξεις εικαστικές: «Πουθενά μέσα στο έργο τέχνης δεν υπάρχει ύλη». Εδώ υπάρχει φωτιά, φλόγα ιερή και «η προσαρμοσμένη διαύγαση ως η μετουσίωση της αλήθειας μαζί με λίγες σκέψεις βγαλμένες από ασήμαντη αφορμή: τα καμένα δέντρα. Και από τα δέντρα στο… ξέφωτο. Του δάσους και του Heidegger «σ’ αυτό που συντελείται εκάστοτε», σ’ αυτό όπου διατελούν οι φιλόσοφοι της ζωγραφικής χωρίς να το σκέπτονται καθαυτό ότι συμβαίνει έτσι.
Σ’ αυτό όπου έχει ενεργοποιηθεί η ενέργεια του όντος, με ενδιάμεσες άρρητες σκέψεις. Έτσι οι «μένουσες άφατες πράξεις» του Λόγου και των Καλών Τεχνών από το σύνολο της ανθρώπινης δράσης μπορεί να στερούνται οποιασδήποτε πραγματικότητας πέρα από την πραγματικότητα του γλωσσικού ή του υλικού σχηματισμού τους, ωστόσο ως τετελεσμένες πράξεις μετέχουν τόοο στο πραγματικό όσο και στο άβατο του άφατου και αΰλου. Σε μια άλλη πραγματικότητα.
Στις εικαστικές και πλαστικές τέχνες το υλικό που ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί αποσπάται από τη φύση και γίνεται «άλλο», που όντας κάτι άλλο έχει αποσπασθεί οριστικά από την οντολογική θέση του στον κόομο. Παύει να υπάρχει οριστικά ως αυτό που ήταν και αυτό που είναι τώρα είναι κάτι το ενιελώς νέο, και αυτό δεν αποτελεί είδηση. Ο καλλιτέχνης είναι η προέλευση του έργου. Το έργο είναι η προέλευση του καλλιτέχνη. Μια αξιοπρόσεκτη αμοιβαία παραπομπή.
Δεν είναι η τέχνη η προέλευση και των δύο, έργου και καλλιτέχνη;
Τι είναι όμως τέχνη; Ο Γιώργος Ξένος έχει ήδη απαντήσει με τρόπο δελφικό σημαίνοντας και επισημαίνοντας τις ζωγραφικές αξίες. Και από την πλευρά του ο Δημήτρης Κεράνης τις «αξίες του ανθρώπου και το 2ο θερμοδυναμικό αξίωμα», σε έναν διάλογο, με τον Heidegger. Τελικά η φύση είναι το πιο απροσδόκητο happening. Η τέχνη ακολουθεί ή προβλέπει.